Er is veel mogelijk met verbeelding. Kijk maar naar kinderen, ze zijn er ijzersterk in. Ze kunnen volledig opgaan in het spel en hun fantasie wordt realiteit. Dit is iets dat we verleren als we opgroeien en gedwongen worden om dingen te leren die uitsluitend met de buitenwereld te maken hebben. Hoe ik mijn verbeeldingskracht weer tot leven wist te wekken ga ik hier uit de doeken doen…
Met verbeeldingskracht is het mogelijk een wereld binnen te stappen die voor onze naar buiten gerichte zintuigen onzichtbaar is. Door ‘immateriële wezens’ op te roepen, archetypen, en met hen een dialoog te starten kun je inzichten krijgen en bepaalde zaken te weten komen. Het kan zijn dat je meer wilt weten over jezelf, je werk, voorouders of zelfs vorige levens, als je daar tenminste in gelooft. Deze kennis ligt niet voor het oprapen maar is verborgen in het onderbewustzijn. Het kan fascinerend zijn om eens in die diepte te springen.
Een aantal ingrediënten zijn van belang om het voorstellingsvermogen te doen ontwaken en tot verbluffende resultaten te komen: wilskracht, veel geduld (eerder teveel dan te weinig), redelijk stabiele zenuwen en een rijke fantasie, ofwel een sterk vermogen om iets te kunnen visualiseren. Het is nuttig om een instructie bij de hand te hebben en een stappenplan te volgen. Structuur is doorslaggevend. Begin met het beoefenen van ‘Het Lager Ban Ritueel van het Pentagram‘ om je voorstellingsvermogen te prikkelen.
Je kunt niet zomaar op een kruk gaan zitten, je ogen sluiten en je grootmoeder inbeelden. Ze zal mogelijk wel op je netvlies verschijnen, maar of ze daadwerkelijk tot je zal spreken is nog maar de vraag. Nee, voorbereiding en oefening zijn onontbeerlijk.
De grens waarop je opereert is smal. De lijn tussen zelfbedrog en revelatie is flinterdun. Als je met beide voeten stevig op de grond staat en als je ‘spirituele groei’ als leidmotief hebt kan het lukken, we beoefenen tenslotte Magie dat zo oud is als de mensheid zelf en in feite niets minder dan psychologische zelfhulp. Vaak is het beter om een goede therapeut te benaderen dan te kiezen voor het eenzame Magische Pad.
Mijn Magische Pad begon ooit met de aanschaf van een set Tarotkaarten waarna een reeks van toevalligheden me binnen loodste bij AMORC, een zeer toegankelijke broederschap die opereert binnen de overlevering van de Rozenkruisers. Een magisch gezelschap is AMORC niet maar eerder een mystieke orde waar ik een stevige basis kon leggen in meditatie en ritueel.
De bron van AMORC ligt naar mijn mening deels bij een magische orde die eind negentiende eeuw furore maakte in Londen, ‘The Hermetic Order of the Golden Dawn‘. Als je in die tijd iets betekende in de Londense wereld van kunst en literatuur dan hoorde je er pas bij als je lid was van deze besloten club.
Zoals elke modegril was ook het lot van The Golden Dawn bezegeld. Intern gekibbel en een machtsstrijd zorgden er voor dat de leringen en rituelen op straat kwamen te liggen. Uiteindelijk kreeg occultist Israel Regardie ze in handen en hij publiceerde ze in de jaren dertig van de vorige eeuw. Stukje bij beetje werden ze opgepikt door nieuwsgierige beoefenaars van Ceremoniële Magie.
Twee jaar geleden besloot ik de zoveelste herdruk van de 960 pagina’s tellende verzameling aan te schaffen. In mijn bescheiden appartement had ik al een hoek vrijgemaakt waar ik dagelijks mediteerde in een over de grond getrokken cirkel en waarin ik ook het lager ban-ritueel van het pentagram* uitvoerde. Wierook en kaarsen droegen zorg voor de sfeer in de ruimte die ik zo goed als het ging probeerde te verduisteren. De taaie theorie uit het boek maakte dat het al snel naar de boekenplank verhuisde. Plattegronden van tempels, pilaren en allerlei symbolen bleven fascineren maar er viel vooralsnog geen franc.
Tot ik een jaar geleden luisterde naar Chic Cicero die in een podcast vertelde over zijn vriendschap met Regardie en over de Golden Dawn-loge die hij oprichtte eind jaren tachtig. Honderd jaar na dato wist hij de illustere orde nieuw leven in te blazen en schreef met zijn vrouw Sandra een overzichtelijke handleiding waarvan ik een exemplaar kon bemachtigen (792 pagina’s!). Ik was vertrokken.
Bij de eerste oefening uit het boek van Cicero ging het erom contact te maken met Themis, de Griekse godin van rechtvaardigheid en structuur, een vroege versie van Vrouwe Justitia. Met haar weegschaal weegt ze de zielen die op de drempel van het dodenrijk staan, maar voordat het zover is geeft ze advies. Anders gezegd, Themis vertegenwoordigt het archetype dat in ons collectieve onderbewustzijn aanstuurt om het rechte pad te bewandelen. Het smalle pad tussen de tegenstellingen en alle verleidingen.
In het boek wordt een eenvoudig ritueel beschreven dat je een maand lang, elke avond moet oefenen. Je opent met het ban-ritueel en sluit het hiermee ook af. Na een week of twee ging de fantasie met me op de loop, net als een kind dat opgaat in het spel. Levensecht stond ze voor me in een wit gewaad. Ze keek vol vertrouwen en glimlachte. Ik werd overmand door emotie toen ze zei dat ik het juiste pad had gevonden maar dat er nog de nodige obstakels zouden volgen, ik zou nog een aantal keer ‘een wachter’ tegen komen. Ze gaf me het advies om op moeilijke momenten in de cirkel te gaan zitten, of om haar aan te roepen.
Ik had van tevoren niet kunnen bedenken dat ik meegevoerd zou worden in haar zachtheid. Het was alsof de wereld om me heen niet meer bestond, ik in de magische cirkel, zij lichtgevend tegenover me. Voor een kort moment had ik een diep contact gevonden met iets teders in mezelf, een omhelzing. De hitte die door mijn lijf golfde was realiteit, geen fictie.
*Binnenkort meer over het lager ban-ritueel (Lesser Banishing Ritual of the Pentagram).