Net als God is de Duivel altijd onder ons geweest en heeft doorheen de geschiedenis verschillende gedaantes gekend. In het oude Egypte heette bij Seth, de god van de chaos, in Perzië verscheen hij als Ahriman en de oude Grieken kende hem als Diabolos, de lasteraar. Altijd werd hij bestreden, maar elke keer dook hij weer op en vaak in legendarische verschijningen zoals in Dante’s Goddelijke Komedie als een demon met drie gezichten. In Goethe’s Faust was hij Mephisto die zich tijdens een avondwandeling vermomde als poedel en nietsvermoedend werd meegenomen door de hoofdpersoon Dr. Faust.

We gaan hem zoveel mogelijk uit de weg en willen hem niet kennen, de brenger van slecht nieuws. Toch heeft hij zich weten te nestelen in ons collectief onderbewuste en rammelt aan de slaapkamerdeur op de momenten dat we ons niet langer kunnen bedwelmen met entertainment en gezelligheid.
Tijdens de pogingen om hem te ontlopen wringen we ons in allerlei bochten. We zijn dan niet op zoek naar het buitengewone en authentieke in onszelf maar kopiëren het unieke dat we denken te zien in de wereld om ons heen. We conformeren ons aan de buitenwereld en passen ons gedrag aan. Het unieke in onszelf laten we liever onbelicht. Als een kudde schapen drommen we samen op een terp en willen droog blijven om te voorkomen opgeslokt te worden door het boze water en te verdrinken in de diepte.

De geboorte van Lucifer

Toen God lang geleden riep, “Er zij licht!” werd Lucifer geschapen. Deze engel kreeg de taak om licht te brengen en kreeg ook een eigen wil mee. Hij scheurde zich van God los, nam een duik en reisde met zijn toorts door de kosmos. De duisternis weerkaatste zijn licht en zo werden de eerste vormen zichtbaar.
“Ik zal niet de dienstbaarheid zijn!” snauwde hij zijn schepper toe. God zag dat het goed was.

In den beginne…

God omringde zich met engelen en elk had zijn eigen specifieke opdracht in het dagelijks bestuur van de kosmos. Ze ontvingen per decreet de orders van God maar waren zelf niet in staat met hem te communiceren. Lucifer, die zich inmiddels bezig hield met het besturen van de aardse sfeer, keek raar op toen de schepper een wezen op aarde zette dat verdacht veel overeenkomsten had met God zelf. Hij schiep de mens naar zijn evenbeeld en noemde hem Adam. Lucifer kon het moeilijk verkroppen dat er op zijn planeet een wezen rondliep dat begaafder was dan hij en dat rechtstreeks kon communiceren met zijn heer. Teleurgesteld dat God hem niet had betrokken bij de schepping van de mens groeide er uit zijn verdriet een haat en dus organiseerde Lucifer een opstand.
Hij sleurde Adam en ook Eva mee in zijn val en samen tuimelden ze de duisternis in.

De verlossing

Alle materie, al het stoffelijke staat tot op de dag van vandaag onder het beheer van Lucifer. Met de komst van Christus, de zoon, werd voor de mens het pad geëffend om terug te keren naar het eeuwige rijk van God, maar dan moest eerst de duisternis overbrugd worden. En hier zit nu net het moeilijke. De mens heeft weinig zin in weer een afdaling. Het lijkt erop alsof hij na zijn valpartij met Lucifer dusdanig gekwetst en getraumatiseerd is dat de mens voor geen goud meer wil afzakken in welke diepte dan ook. Jezus deed het hem voor, maar na zijn succesvolle verrijzenis ging iedereen weer over tot de orde van de dag en sindsdien leven we in zijn schaduw.

Lucifer heeft er alles aan gedaan om de mensheid te bewegen het pad van de verlossing te nemen, want zodra de mens het aardse ontstijgt kan ook Lucifer worden verlost en ontheven van zijn taak. Dus blies hij religies in het leven en bouwde kathedralen om de herinnering aan Christus levend te houden. Hij stichtte spirituele ordes en op berghellingen opende hij kloosters, maar niets hielp. De mens wilde er niet aan en bleef liever dabben in het aardse slijk op zoek naar drank en verstrooiing om even te kunnen ontsnappen aan de angst voor de sterfelijkheid.

Het kwaad

Via religies en Hollywood leren we dat het kwaad bestreden moet worden, dat het er niet mag zijn; dat is een misverstand. Het kwaad heeft een taak en is er om recht in de ogen aangekeken te worden zodat de oorzaken ervan aan het licht komen. Lucifer, ook wel ‘de lichtbrenger’ genoemd, probeert de mens te verleiden om af te dalen in de spelonken van de ziel en nog eens te kijken naar alle slechte herinneringen die we er verstopt hebben. Daar bevinden zich de vergeten versies van onszelf; het kind dat we ooit waren en dat klappen kreeg waarvan de gevolgen nog steeds voelbaar zijn. Of, het kind dat nooit goed genoeg was voor zijn ouders en dat zijn pijn en verdriet heeft weggestoken.
Het ontkennen van de Duivel maakt dat we er slachtoffer van worden.

Het pad dat Christus ons toonde werd gevolgd door de verheerlijking van de materie. We zijn vastgeketend aan de overtuiging dat een nieuwe smartphone verlossing zal brengen of dat we een beter mens worden door ons te vereenzelvigen met de uiterlijke pracht en praal van idolen. We hebben meningen over meningen en wijzen met de beschuldigende vinger naar anderen die er een levenswijze op nahouden die niet de onze is.
De Antichrist is het collectieve streven om onbewust vastgeketend te blijven aan ideologieën, dogma’s en aardse goederen. Een patroon van opkomst en ondergang, van zelfverheerlijking gevolgd door zelfvernietiging en teleurstelling.
Alleen de lichtbrenger kan hulp bieden deze cyclus te doorbreken om ons te bevrijden van de ketens waarmee we gekluisterd zijn aan het rotsblok dat Aarde heet.

_{Bronnen: ‘De Duivel’ door Giovanni Papini.
‘Leer en Ritueel der Hogere Magie’ door Eliphas Levi.}